เส้นทางการเขียนบทกวีของผมเริ่มจากกลอนฉันทลักษณ์ แต่เขียนไปเขียนมารู้ว่าน่าจะเอาดีทางนี้ไม่ได้---ไม่โดดเด่น พอจะหันมาเขียนกลอนเปล่ายาวๆ รู้สึกตัวเองไม่ได้รักทางนี้ จนมาลงตัวและสนุกกับการเขียนอะไรสั้นๆ ที่มีราก รูปแบบ วิธีการ หรือนิยามความหมายจากไฮกุ แคนโต้ อุนนุน จินตนาการ/จินตภาพสามบรรทัด ซึ่งล้วนเรียกว่ากวีนิพนธ์ไร้ฉันทลักษณ์
และ ‘ดินเนอร์ในสวนจักรวาลหิ่งห้อย’ เล่มนี้ คือผลงานรูปแบบทดลองทางภาษาและความคิดเล่มแรกของผม ที่ย่อโลกและบันทึกเรื่องราวในชีวิตและสังคมบางห้วงขณะไว้---เป็นความงาม ความง่าย ความยาก กระทั่งยังแสวงหาหนทางข้างหน้าต่อไปไม่รู้จบ
มีคนกล่าวว่าบทกวีคือถ้อยคำของความคิด แล้วถ้อยคำความคิดนั้นมาจากไหน แวบแรกของคำตอบคือความรู้สึก ยิ่งรู้สึกนึกคิด สังเกต ตั้งคำถามกับทุกเรื่องราวและเรื่องเล่าของชีวิตมากเท่าไร ถ้อยคำย่อมถูกกลั่นกรองออกมาเป็นบทกวี
เพราะชีวิตบางคนสั้นราวบทกวีไม่กี่วรรค โลดแล่นเหมือนเรื่องสั้นเรื่องหนึ่ง หรือจะซับซ้อนเช่นนิยายหลายตอนเล่มโตก็ได้…
