หนังสือ แดดบ่ายวันนี้มีสีเหมือนเธอ

   “อย่าถามฉันเลยว่ารักเธอแค่ไหน เพราะฉันรักเท่าที่เธอทำร้าย และนั่นไม่ใช่คำตอบที่ดี”รวมเรื่องราวของ ‘เธอ’ ผู้มีตัวตนอยู่แค่ในความทรงจำ แต่เจือจางตลอดกาลอยู่ในเฉดสีรอบตัว เล่าผ่านโค้ดสี Hex และชื่อกำกับ ผสมพิกเมนต์ของคำสารภาพรักจาก ‘ฉัน’ ผู้มองเห็นสีของเธออยู่ในทุกที่ยกเว้นปัจจุบันหลงใหล เจ็บปวด อับอาย เสียสติ โง่งม วนเวียนอยู่ในวงจรที่เรียกว่ามูฟออนเป็นวงกลม คือสารพัดที่การตกหลุมรักทำให้เราเป็น ความรักอาจมีความสามารถพิเศษในการบีบบังคับให้เราใช้งานหัวใจตัวเองให้หดหู่ที่สุด ร้องขอคำตอบรับรักแม้จะไม่เคยรู้สึกว่าคู่ควร เรียกหาสีรุ้งจากใครบางคนที่ยินดีจะมอบให้เพียงสีเทาทะมึน สีของสายลมที่ไม่มีวันได้ครอบครอง สีของความรักที่ไม่มีวันเป็นไปได้ ความคิดถึงที่ได้กลับมาเพียงคำปฏิเสธ สีของความปรารถนาที่ไม่มีวันถูกเติมเต็ม มันจึงไม่แปลกอะไร หากเรามองเห็นสีของเขาอยู่ในทุกสถานที่ที่ไป แต่ไม่เคยมองเห็นสีของตัวเองปรากฏอยู่ ณ ที่ใดเลยบางส่วนจากในเล่มความเปราะบางเป็นเรื่องธรรมดาน้ำตาไม่ใช่ของมีค่าขนาดนั้น ไม่จำเป็นต้องหวงแหนแอบซ่อนเพื่อใครเมื่อเจอมุมปลอดภัย เราอ่อนไหวได้เท่าที่ต้องการชีวิตของผีเสื้อและดอกไม้นั้นแสนสั้น คงไม่ดีหากใช้วินาทีเหล่านั้นไปกับการเสแสร้งเข้มแข็ง