หนังสือ ยาพิษคือโอสถ ไขข้อกังขาเกี่ยวกับวัชรยาน (Poison is Medicine: Clarifying the Vajrayana)

เหตุผลข้อหนึ่งที่ข้าพเจ้าเขียนหนังสือเล่มนี้
ก็เพราะอยากจะให้เราทุกคนใคร่คราญพิจารณาประเด็นต่าง ๆ
ซึ่งเป็นที่สนใจของสังคมหลังจากที่มีข่าวอื้อฉาวเกี่ยวกับคุรุวัชรยาน
ข้าพเจ้าอยากให้เรามองจากหลาย ๆ แง่มุมให้มากที่สุดเท่าที่จะเป็นไปได้ อาทิ
- จริง ๆ แล้วลามะทิเบตรู้อะไรมากน้อยแค่ไหนเกี่ยวกับลูกศิษย์ที่เป็นชาวต่างชาติ
- ในแง่ไหนบ้างที่พุทธศาสนาสายทิเบตมีรากฐานมาจากวัฒนธรรมและความชอบของคนทิเบตเอง?
- ทำไมบางครั้งคุรุวัชรยานจึงดูเหมือนเป็นคนเอาแต่ใจตัว หรือทำตัวเหมือนดาราเพลงร็อก?
- การปฏิบัติธรรมเพื่อเข้าถึงการรับรู้ที่บริสุทธิ์ กับการให้สัจจะว่าจะรักษาศีล (สมยะ) เป็นเพียงข้ออ้างที่ลามะจะได้ควบคุมศิษย์และบังคับให้ศิษย์เชื่อฟังในทุกกรณีอย่างนั้นใช่หรือไม่?
- เราสามารถปฏิเสธคุรุวัชรยานของเราได้หรือเปล่า?
- วัชรยานควรปรับปรุงตัวเองเพื่อให้เข้ากับโลกสมัยใหม่หรือไม่?

ข้าพเจ้าของพูดซ้ำและย้ำอีกครั้งว่าหนังสือเล่มนี้ไม่ใช่หนังสือปูพื้นฐานความรู้ด้านพุทธศาสนา
และไม่ได้เขียนสำหรับคนที่ไม่รู้อะไรเลยเกี่ยวกับพุทธธรรม
และที่แน่ ๆ ไม่ได้เขียนให้ผู้อ่านที่ไม่รู้อะไรเลยเกี่ยวกับวัชรยาน