ศรีนิติ สุวรรณศักดิ์
หมวดหมู่ : Book ,  เรื่องสั้น , 
Share
“ในขณะที่คนเดินทางอย่างเธอรู้แก่ใจดีว่าสุดท้ายนักเดินทางจะตายอย่างโดด
เดี่ยวอยู่กลางทาง ไม่มีจุดหมายให้ไปถึง เพราะเมื่อไปถึงที่หนึ่ง เธอจะโหยหา
อีกที่หนึ่ง โหยหาความรู้สึกคิดถึงที่ที่จากมา ทั้งที่ไม่ได้อยากกลับไป ผู้คน
พบปะระหว่างทางไม่อาจไปด้วยกันจนสุดทาง มันไม่ใช่ชะตากรรมแต่เป็นทาง
เลือก ในขณะที่เขาเหมือนคนมองออกมาจากความมืด เธอกลับเหมือนคน
มองลึกเข้าไปในความมืด เขาเชื่อว่าแค่การมีชีวิตอยู่ก็ดีพอแล้ว แต่เธอเชื่อว่า
แค่การมีชีวิตอยู่ก็แย่พอแล้ว เขาเชื่อว่าความสุขคือสิทธิขั้นพื้นฐาน ส่วนเธอ
เชื่อว่าความทุกข์คือสมบัติติดตัว ในขณะที่เขาคิดว่าเราจะมีชีวิตยืนยาวสัก
เท่าไรกัน การได้อยู่ด้วยกันแม้แค่วินาทีเดียวก็มีค่า เธอกลับคิดว่าอีกไม่กี่ปีก็
ตายจาก การจากลาจะเจ็บปวดสักแค่ไหนกันเชียว หากไม่ยืนยาวเท่าชีวิต ก็ยาวนานเพียงแค่อายุความทรงจำ”
8 เรื่องราวการเดินทางของคนล้ม คนหาย คนตาย คนจาก และการฉุดยื้อชั่วขณะอันไม่จีรังผ่านกระบวนการจำหลากรูปแบบกับความหมายซึ่ง “เคลื่อน” ไปในลมหายใจใหม่ที่พยายามก่อร่างชีวิตดับสูญ