คราวที่ฉันมองดูผ้าต่อตะเข็บของพวกอามิชเป็นครั้งแรก และรู้สึกได้ถึงหัวใจ ที่เต้นระรัวของตัวเอง ฉันหารู้ไม่ว่าจิตวิญญาณของฉันกำลังหิวโหย หารู้ไม่ว่าเสียงจากภายในกำลังพยายามเรียกร้องหาความหมายให้กับชีวิต
ฉันไม่รู้หรอกว่าฉันกำลังตั้งต้นการเดินทางของจิตวิญญาณ ซึ่งคาร์ลอสเคสทาเนดาเรียกว่า การติดตาม หนทางที่มีหัวใจ“
ฉันคิดว่าฉันกำลังจะได้เรียนรู้มากขึ้นเกี่ยวกับผ้าต่อตะเข็บของพวกเขาแต่ผ้าต่อตะเข็บเป็นเพียงสิ่งนำทาง น่าฉันไปยังสิ่งที่ฉันจำเป็นต้องเรียนรู้จริงๆเพื่อตอบคำถามที่ฉันเองก็ยังไม่ทันได้ตั้งโจทย์เลย
”มีวิธีอื่นที่จะนำไปสู่ชีวิตที่ดีหรือไม่?“
ฉันเที่ยวเสาะแสวงหาในต่างแดน และก็เพียงได้พบหนทางกลับบ้านของฉันเอง