หนังสือ ซิมโฟนียังบรรเลง [นวนิยาย 1 ใน 9 เรื่องสุดท้ายรางวัลปีศาจ] โดยสันติสุข กาญจนประกร

เสน่ห์ของหลายๆ สิ่งในชีวิตคนเรา อยู่ที่ความลึกลับมัวพร่ามิใช่หรือ 

ความไม่รู้ย่อมก่อตัวเป็นอาณาจักรอันแข็งแกร่งมหึมาได้พอๆ กับพื้นที่อื่น 

 

เขาวงกตแห่งความไม่รู้นี้สร้างซ่านภาวะผ่อนคลายไร้กังวล แม้ภายนอกจะฉิบหายวายป่วงสักเพียงใด 




"ชายกลางคนมาดเสี่ยผู้นั้นเข้ามาในร้านตอนผมสั่งขวดที่สอง เลือกทำเลไม่ไกลจากโต๊ะที่ผมนั่งนัก..."

.

"องค์ประกอบของเหตุและผลต่างๆ ถูกลดทอนลงจนหมดสิ้น อาจเป็นด้วยกิริยาก้อร่อก้อติกกับเด็กเสิร์ฟสาวของมันที่ทำตั้งแต่ก้นเริ่มแตะเก้าอี้ รวมถึงสายตาส่อแววลามกคู่นั้น รู้ตัวอีกที กำแพงระหว่างผมและชายคนนี้ก็ยืดขยายจนสูงท่วมหัว มือไม้ของมันอยู่ไม่สุขจริงๆ เถอะวะ! ผมประสานนิ้วทั้งสิบบริเวณท้อง ก้มหน้ากัดกรามพึมพำกับตนเอง และขออย่าให้ผมต้องบรรยายรูปพรรณของมันเลยครับ 

.

เอาเป็นว่าคุณเองคงพอนึกเค้าโครงรางๆ ของผู้ชายประเภทนี้ออก หรือเอาเข้าจริง ไอ้ปีศาจหื่นกระหายสายพันธุ์ดาษดื่นนี้ มันก็แปลงร่างเปลี่ยนโฉมของมันไปได้เรื่อยทุกยุคทุกสมัย..."

.

"เคยได้ยินใครสักคนกล่าว อำนาจน่ารักเสมอยามที่มันสงบเสงี่ยมและอยู่ข้างคุณ จึงไม่แปลกที่มโนทัศน์ต่อสัตว์ดึกดำบรรพ์สายพันธุ์นี้คือชวนให้นับถือ..."